PPL ging op donderdag 18 februari jl. met 8 man sterk naar Lesna in Polen. Toegegeven: overdag is het af en toe bikkelen en kibbelen om iedereen in het programma een plaatsje te geven, maar ’s avonds gaan we wat “losser”. We praten met Poolse mensen over van alles en nog wat (wat dacht u van de a.s. burgemeestersverkiezingen in september?!) en hun mening daarover eens te horen. Later op de avond proosten we nog eens op de openhartige gesprekjes.
Overdag proberen we alle afspraken in tijd om te zetten. Da’s niet makkelijk en zeker niet als iemand oppert dat het hoofd van de lagere school in Smolnik ook nog bezocht moet worden, omdat hij steeds vaker ook wordt genoemd als kandidaat-burgemeester. We kennen Eddek (?) Schmuss nog van de schoolmeubel-transporten vanuit Nederland. Hij was net schoolhoofd en helemaal gelukkig hiermee. Hij noemt het als eerste als we weer eens bij hem langs gaan. “Kandidaat-burgemeester? Ik?” Je ziet hem denken. Dan komt er een heel politiek juist antwoord, maar al pratende laat hij toch wel los, dat hij overweegt om zich daarvoor aan te melden. Hij heeft een goede baan in het arme Lesna, zit in de gemeenteraad van Luban (15 kmdaarvandaan) en geeft dus wel wat op voor zijn politieke ambities!
En dan ineens… gaat op zaterdag alles anders. We zijn naar het Daklozenhuis voor mannen geweest, waar Jan Sykala melding maakt van grote sprongen vooruit door een subsidie, die hij heeft verkregen voor de inrichting van “zijn” huis. De elektriciteitsleidingen zijn vernieuwd(!), op de vloer heeft hij overal laminaat kunnen laten leggen, er zijn waterbesparende drukknoppen gekomen in de sanitaire ruimte en hij heeft zelfs voor de bewoners een groot plat TV-scherm kunnen aanschaffen! Zijn we klaar dan? Nee, want de behoefte aan kleding blijft dringend aanwezig. Dat wordt natuurlijk meegenomen door de bewoners als ze vertrekken. Er blijft nog zat te doen, maar het huis ziet er ’n stuk beter uit!
We gaan naar Pobiedna, het daklozenhuis voor moeders. Er zijn in deze winter 14 moeders “aan de kant gezet”, er zijn 4 begeleiders en nog eens 5 kleine kinderen (3 maanden tot 6 jaar oud). En Eva, de beheerster, zit er bedremmeld bij. Natuurlijk krijgen we koffie of thee en koek is er ook altijd, absurde Poolse gastvrijheid . Maar ze heeft voor de komende maand zegge en schrijve 200 Zl (50 Euro) om rond te komen. Dat gaat niet lukken met zo’n grote groep!
We besluiten met een paar hoofdknikjes, dat er acuut geholpen moet worden. We vragen haar een lijstje te maken van benodigdheden. Katka en Elma, beiden behoorlijk betrokken, helpen haar er al mee.
…en daar gingen we! Met 9 mensen, 6 mannen en 3 vrouwen, boodschappen doen in de supermarkt! 11 boodschappenwagentjes vol!
Van kilo’s vlees tot damesverband, van toiletpapier tot noedels, alles hadden we bij ons. PPL in optima forma! Helpen waar we kunnen. (We schatten in dat ze voor een jaar oorstokjes in huis hebben). Er waren mannen bij,
die voor het eerst met zo’n karretje door de winkel liepen.
Het gaf een voldaan gevoel de mensen in Pobiedna te zien glunderen.
We zaten eventjes op een wolk. Later bedachten we dat het wellicht consequenties had voor hun positie naar de gemeente toe (argument: PPL kan altijd nog helpen) of komen andere mensen op het idee dat we dat wel vaker zouden kunnen doen. Eventjes zaten we op een wolk, maar weer heel snel met de voetjes op de vloer! Dat kan niet, want we zijn maar een druppel op een gloeiende plaat; het is niet anders… maar voor eventjes gaf het wel een heel goed gevoel!!
Namens de groep,
Jan Katteler
Geef een reactie