door Rob Smits op 13-8-2006
“Wandelen OK!
Maar waarom 100km?????
Gewoon, prettig gestoord!”.
Heel eerlijk gezegd ben ik het daar wel mee eens.
Nooit zou het in m’n gedachten opgekomen zijn om deze afstand zelf te gaan lopen, tot ik afgelopen dinsdag hoorde van Heleen dat zij overwoog de uitdaging van haar vriendin over te nemen om de Dodentocht te gaan lopen voor het goede doel. Na een behoorlijk dip de afgelopen weken door alle sollicitatie perikelen, was ik wel even toe aan stoom afblazen. En achteraf gezien is dat “domme” wandelen werkelijk een enorme ervaring voor me geweest! Hoe simpel het ook mag lijken dat wandelen, wanneer je bijna 24 uur onderweg bent om een afstand van 100 km af te leggen dan gebeurt er toch wel iets met je kan ik je verzekeren! Na het vernemen van de weersverwachting vertrokken we vrijdag om 1 uur met met lood in de schoenen naar Bornum. Hoewel we mochten rekenen op de steun van een heus verzorgingsteam (Jan & Johan), begon de twijfel te groeien toen we in noodweer, met donder en bliksem, de grens over reden. Bij aankomst in Bornum werden we toch gepakt door het sfeertje en besloten we ons toch maar in te schrijven. Na een drankje op een van de terassen en een overdadig bord spagetthi, zijn we ons rond half acht bij onze verzorgingsbus van PPL gaan omkleden. Veel gediscusseur over wat wel en niet ingepakt moest worden en uiteindelijk toch met een te volle rugzak naar de start. Het starten zelf bleek uiteindelijk ook iets langer te duren dan we hadden voorzien, achter aansluiten in een rij van 10000 man en wachten tot je gescand werd. Rond tien over half tien passeerden we de start op de markt en begon ons avontuur van de Dodentocht. Het eerste deel van de route ging uitstekend, wat kleine regenbuien in het begin, maar daarna werd het weer steeds beter. De verzorging in Belgie was perfect. Bij iedere controle- of rustpost was er voldoende te eten en te drinken.
Na de 40 km begonnen voor mij de problemen, pijn in de voeten (alsof je op scheermesjes loopt), de bekende enkel die me de eerste 4daagse in Nijmegen al parten speelde, een rechterknie die ging protesteren en de spieren rond beide scheenbenen hadden er ook niet echt veel zin meer in. Vlak voor het bereiken van de Palm fabriek in Steenhuffel (op 53,3 km) moest ik stoppen en heb ik Heleen gezegd alleen door te gaan. We hadden afgesproken niet te zeuren en niet te praten over opgeven voor dat we een eventueel besluit daartoe hadden genomen. Echt, op dat moment was ik er van overtuigd dat ik niet verder kon. Ik heb wel vaker 50 km gelopen, maar ik denk dat een combinatie van vocht en lagere temperaturen tijdens de nacht het allemaal wat zwaarder hebben gemaakt. Bij aankomst in de Palm fabriek liet ik heel voorzichtig m’n voornemen om te stoppen aan de groep blijken, maar het is uiteindelijk Heleen geweest die me er toe overgehaald heeft om op z’n minst te proberen de volgende post te halen (wat een persoonlijk record voor mij zou zijn geweest: 60,1 km).
Na een wat langere rustperiode in de Palm fabriek en een wonderbaarlijk herstel, liepen we enige tijd later fris richting de volgende post in Merchtem. “Nu is het een kwestie van aftellen!” hielden we elkaar voor. Zo’n dip heb ik later in de tocht nog een keer gehad, gek genoeg op een afstand waarvan je zou zeggen nu stop je niet meer. Bij 90,6 km hielpen de spuitbus met Perskindol, het slikken van paracetamol niet meer en deed me het vooruitzicht van nog eens 2 uur wandelen me de moed in de schoenen zakken. Overal pijn en constant die gedachte “waarom doe ik dit?”. Dat was het moment voor de laatste troef, de MP3 speler met wat muziek dat ik uitgezocht had op het lekkere “wandelritme”. Op de tonen van Angelique Kidjo (afrikaans, met lekker veel drums) kwam ik de dijk van de Schelde op en begon ik dwars door de pijn heen in een hoger tempo aan m’n inhaal- manouvres, links en rechts passerend als op de Ring A10! Wat er op dat moment met je gebeurt is niet te beschrijven. Een enorm overwinningsgevoel, ik ging steeds sneller en meer rechtop lopen en kreeg een drang om te gaan dansen in plaats van te wandelen. Mijn persoonlijke omstandigheden op dit moment geven niet bepaald aanleiding om te dansen, dus dat gevoel op de dijk was een welkome afwisseling! Het idee dat je toch wel een bijzondere prestatie neerzet, hoe simpel dat wandelen dan ook mag lijken, SUPER! De laatste kilometers werden door grote borden langs de route aangegeven en zo loop je van bord naar bord. Bij binnenkomst in Bornum stond er publiek aan beide kanten van de straat en op dat moment besef je dat het niet meer fout kan gaan. Een vluchtig oogkontakt met een dame die een beweging maakt alsof ze haar hoed afneemt en met een brede smile “Chapeau!” roept, doet je over je hele lichaam rillen en trekt je over de finish lijn. Bij aankomst op de markt hadden de mannen van ons verzorgingsteam nog een leuke verrassing in petto, op het moment dat wij de finish passeerden ontplofte er tot grote hilariteit van het publiek twee enorme confettibommen. Ik heb Heleen even stevig gezoend en haar bedankt voor haar overtuigingskracht, zonder haar was ik rond het middaguur al onderweg geweest naar Amsterdam. Als kroon op ons werk kregen we allemaal een enorme beker van Bert met linten in de kleur van de belgische vlag en een
tekstplaatje:
ROB
“SPRINGLEVEND”
DODENTOCHT 2006
Het volbrengen van deze tocht heeft me enorm goed gedaan, een ervaring welke ik niet had willen missen. Heel erg bedankt allemaal voor jullie ondersteuning middels SMS-jes, telefoontjes etc., dat zijn de dingen die je er tijdens zo’n tocht doorheen helpen!
Maandag begint de vakantieweek in Nederland voor de kinderen uit Polen, op zaterdag ga ik ze ontmoeten bij de afsluiting tijdens een BB-que in Haarlem. Heel bijzonder!
Voor foto’s van de tocht en de gegevens van PPL verwijs ik jullie graag naar de website www.foundationppl.nl
Ik vind het echt super en ben er heel trots op dat jullie gereageerd hebben op m’n verzoek me te sponseren. Jullie bijdragen zijn van harte welkom:
ING-Bank Heemstede, nr: 67.44.26.312 t.n.v. Stichting Polen Project Lesna o.v.v. Rob – Dodentocht 2006.
Bedankt allemaal,
Rob.
Geef een reactie