Het mysterie van de verdwenen hond

Het mysterie van de verdwenen hond.Op woensdag 26 oktober j.l. ben ik samen met de PPL en een aantal schakers richting Lesna gegaan. Ik ben mee gegaan voor een speciale missie; kijken en praten met de groep MOST, een groep die op komt voor de belangen van verstandelijk gehandicapten.

Jullie moeten weten dat ik zo’n 15 jaar met deze mensen heb mogen werken. Wat een ervaring! En dan nu mee naar Lesna om te kijken of de PPl daar iets mee kan doen. Best spannend, want ik wist niet wat ik kon aantreffen.

Dit bedoel ik met de groep MOST, maar zeker ook met de schakers en een paar mensen uit Bloemendaal.

Een vooroordeel over schakers, moet ik eerlijk bekennen, had ik echt; duf, suf en zeker niet voor een lolletje in. Nou ik kan jullie vertellen dat ik daar goed van terug gekomen ben. Wat een stel! En dat bedoel ik positief. Wat hebben we gelachen en wat hebben sommige van de schakers mij geholpen met, jawel het mistery van de verdwenen hond.

Maar goed, ik zal het verhaal eerst eens even vertellen;

Na een paar dagen in het hotel te hebben vertoefd en Johan al enige malen bij Jan had aangegeven dat ik, Danielle dus, op zondag 30 oktober jarig ben, komt Johan met een puppie bij Jan. Kijk eens, had Johan gezegd tegen Jan, dit is nu echt een kadootje voor Danielle. Dit wil ze al zolang!

Jan was wat stil geworden en had gezegd dat dit echt niet kon,maar Johan kennende was hij toch echt van plan het puppie aan Danielle te geven.

En ja hoor, daar kwam Johan, puppie in zijn hand en gaf mij het puppie kado. Op dat moment realiseerde ik mij dat ik mee moest spelen, dit alles om Jan een loer te draaien. (daar is Jan namelijk ook zo/n ster in en een keertje terug pakken is best leuk.) En dat het leuk wordt kan ik jullie verzekeren!

Iedereen kwam bij mij kijken en o wat was ik blij!!!! Een puppie. Natuurlijk bedankte ik ook Jan, iets wat uitbundig en ik merkte meteen dat Jan het er helemaal niet mee eens was. Wat kan je iemand toch lekker in de maling nemen!

Ik zei tegen Jan dat hij zich echt geen zorgen moest maken, morgen neem ik het hondje, die ik inmiddels CHESS had genoemd, gewoon mee in een doos en bij de grens zien we wel.

Jan begon te zweten, want hier houdt Jan dus echt niet van.

Ik ben met het puppie naar boven gegaan, waar de eigenaar op mij stond te wachten. CHESS is gewoon weer weg gegaan, maar niet voor Jan. Ik vertelde Jan dat ik CHESS op mij kamer had gezet en wat kranten neer had gelegd. Jan vond dit zichtbaar niets. S’avonds tijdens de maaltijd heb ik wat vlees gepakt en ik zei tegen Jan; “Jan ik ben even boven, ga CHESS eten geven”.

Jan maakte zich zorgen, want zo’n klein beestje kan je toch nog geen vlees geven.
Ondertussen waren er al enkele schakers, ja ik heb de hond naar jullie vernoemd, die door hadden dat er helemaal geen hond meer was.

Niet iedereen, want Marcel kwam ook naar boven om even te kijken, het enige wat ik kon doen wat om te zeggen dat CHESS aan het slapen was.

Goede smoes en het werkte ook nog.

VooraL Johan vroeg vaak hoe het met CHESS was en dan vooral als Jan erbij was. Wat een lol hebben Johan en ik hierom gehad!

’S Avonds om twaalf uur hebben we uitgebreid mijn verjaardag gevierd, wat een feest, fantastisch. En dan te bedenken dat ik altijd jarig ben, teminste wanneer ik met Johan op stap ben.

Achteraf denk ik, we hebben er veel in de mailing genomen, maar we hebben er dan ook echt lol van gehad.

Zondagochtend kwam ik met mijn koffer en een doos met luchtgat en natuurlijk CHESS daarin. Jan begon steeds meer te zweten. Zelfs de mensen van het hotel speelde fantastisch mee. En ook Pauline, zij kwam ’s morgens ook even kijken, maar toen moest ik dus echt vertellen dat er geen CHESS was. Pauline kon hier hartelijk om lachen. Zeker toen ze hoorde van haar moeder dat die al meteen op de hoogte was en het verhaal gewoon meespeelde.

Maar goed, de doos achterop de achterbank en Jola zou CHESS in de gaten houden. Bij de grens begon Jan zich toch echt zorgen te maken. Hij vroeg of we niet beter een jas over de doos konden doen. Ik zei dat dat goed was, maar dat er wel een kleine opening moest blijven voor frisse lucht.

Eenmaal voorbij de douane zei ik zachtjes “woef woef”, maar Jan kon hier niet om lachen.

Erich, mijn man, had ik al op de hoogte gebracht en hij zou even naar Jan bellen om mee te spelen.

Jan vroeg of hij wist wat ik had gekregen en Erich zei alleen maar dat hij het helemaal te gek vond. Jan begreep er helemaal niets meer van.

Hij dacht echt dat we gek geworden waren, want hoe gingen we dat doen met de injecties en eventuele ziekten?

Bij het eerste benzinestation, waar we ook wat gingen drinken, ging ik samen met Jola en de doos met CHESS naar een grasveldje, ver van de auto vandaan. Jan riep nog “heeft dat beest geen pootjes?” waarop ik zei dat CHESS nog veel te klein was om zo’n stuk te lopen.

We hebben CHESS laten plassen en weer in de doos op de achterbank neer gezet. Ik liep naar Jan en een paar schakers en ik vroeg aan Jan of we ergens konden stoppen voor een dierenarts. CHESS was raar aan het ademen. Jan schrok en zo ook Andre, die vond het niet leuk, maar dacht dus ook dat er echt een hond was. Ik heb Andre ingefluisterd hoe het zat en Andre speelde vrolijk mee.

Ik denk dan ook dat er toch veel mensen zijn die ooit eens door Jan in de maling zijn genomen, want anders spelen er toch niet zoveel mensen zo graag mee!

Toch Jan???

We zijn wat gaan drinken en Jan was als eerste bij de bus.

Enigszins bezorgd ging hij kijken hoe het met CHESS was. Het enige wat er in de doos zat, waren wat t/shirts. Jan raakte lichtelijk in paniek en zei`volgens mij is er helemaal geen hond`. Ik dacht bij mij zelf, Jan nog even en dan ga ik het je vertellen, maar eerst nog even zweten.

Ik riep hard en in paniek, `Waar is CHESS, laat hem niet weg zijn, help me zoeken`.

Dit laatste ving Jan letterlijk op en kroop onder de banken en keek tussen alle spullen. Op dat moment kon ik niets anders dan lachen, lachen en nog eens lachen. Jeetje Jan, wat ben jij erin getuind.

Ik moet wel bekennen dat Jan het erg positief opvatte en er hard om kon lachen, want ja hij had zich ernstige zorgen gemaakt.

Toch leuk zo´n verhaal, het zal ons altijd bij blijven.

Tot slot wil ik iedereen die mee is gegaan bedanken voor de leuke dagen.

Enne Jan, laat jij de hond even uit!!!!!!!!!!!

Groetjes Danielle Kaestner

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*